Aynur

Çok iyi bir radyo dinleyicisi (TRT 3) ve CD koleksiyonu sahibiyimdir. Müziksiz bir gün düşünemiyorum. İKSV’nın festival etkinlikleri ile büyüdüğüm için, birçoğuna giderim, kaçırmam.
Geçtiğimiz Cuma akşamına kadar Aynur’u tanımaz, onun bir Kürt şarkıcı olduğunu da bilmezdim. İKSV’nın düzenlemekte olduğu 18. İstanbul Caz Festivali kapsamında gittiğim ve çok başarılı bulduğum Mujeres de Agua (Su Kadınları) konserinde “müzik” siyasete araç ve hatta amaç yapıldı.

İspanyol gitar ustası Javier Limon sihirli parmaklarıyla önce iki İspanyol Flamenko şarkıcısına , akabinde de “Akdeniz’den, sizin topraklarınızdan, içinizden biri” dediği Aynur’a eşlik etti. Ben Kürtçe bilmem ama müziğin evrensel olduğuna, müziğin tek bir dili olmaması gerektiğine de inanır, hemen her tür müziğe ve müzik yapana saygı duyarım. Zenginlik de budur işte. Aynur’un söylediği ilk 2 şarkı Kürtçeydi. Güzel ve duygu dolu şarkılardı. “Ağıt yakıyor adeta” diye düşündüm. Ne söylediğini bilmiyordum tabii ama içimde tuhaf bir his oluşmuştu. O sıcak flamenkolardan sonra ortam birdenbire buz kesmişti. Bir fırtına kopacak gibiydi. Tedirgin olmuştum. Etrafımı sürekli kolaçan ediyordum.  Aynur’un 1. şarkısı sonrası alkışlar zayıftı. Ters giden birşeyler vardı bu konserde. Birden yukarlardan bir “Yuh” sesi duyuldu; arkasından da sahneye bir minder uçtu. Aniden Açıkhava Tiyatrosundaki konser siyasi bir toplantı havasına bürünmüştü. “Yuhlara” karşılık gelmekte gecikmedi”; “Yaşasın Aynur” ve buna benzer cümlelerle. Bu arada bazıları  konser salonunu terketmeye bile başladı. Biryerlerde 10. Yıl Marşı söylenirken, bir yerlerde Kürtçe sloganlar atılıyordu. Aynur sanki hiç bir şey yokmuş gibi 3. şarkıya geçti. O da Kürtçe idi. Bu tansiyonu daha da artırdı. Küçük gruplaşmalara başlandığı görüldü. Javier Limon şaşkın ve neler olup, bittiğini tam anlamış değildi amma bir terslik olduğunu da görüyordu.. Sahneye “bizlerden birini” çıkarmıştı ve bu kişi protesto ediliyordu.. Bu arada Aynur’da şarkıyı kısa kesmek zorunda kaldı ve apar, topar sahneyi terketti. Limon havayı yumuşatırım düşüncesiyle bir acele   Buika’yı sahneye davet etti. Buika….şu çıplak ayaklı, simsiyah tenli,  güçlü sesiyle ortalığı inleten Gineli Buika. Bir çoğumuz bu konsere zaten Buika için gitmemiş miydik?

Bir tarafta yuhlar, diğer tarafta yaşa varollar Buika söylerken de devam etti. Güzelim konser politik demonstrasyona dönüşmüştü. Tansiyon biraz düşmüş gibi görünsede toplumumuzdaki  kutuplaşma apaçık karşımızdaydı. Ayrıca organizasyonda ciddi bir iletişimsizlik olduğu da belliydi. Güzel ama talihsiz bir konserdi.
Ben, müzik başta olmak üzere tüm sanat dallarının ayrıştırıcı değil, birleştirici olduğuna inanırım. Bunun en iyi örneklerden bazılarını bizlere değerli yazar, düşünür, besteci Zülfü Livaneli vermiştir. Teodorakis’den, Liesbeth List’e kadar bir çok aykırı kişilikle birlikte sahne almış, kolkola girmiş, şarkı söylemiştir. Bunların bazıları protesto şarkıları olsa da….
15 Temmuz konserindeki vakaya da duyguları bir tarafa bırakıp, analitik yaklaşmak gerektiğini düşünüyorum. Bu güzel konser maalesef 13 askerimizin PKK tarafından öldürülmesinin ertesine denk geldi. Sinirler zaten gergin, insanlar üzgün ve ister istemez duygusaldı. Buika’nın ve Aynur’un bu konserde sahne alacağı ilk günden belliydi ve biletin üzerinde de yazılıydı. Aynur tabiiki yine de çıkmalı ve bu güzel şarkılarını seyircilerle paylaşmalıydı. ANCAK: Javier Limon’a olası bir hassasiyet durumu organizatörlerce söylenmeli ve o önceden uyarılmalıydı. Aynur da içimizden biri olduğuna ve bu acıları o da yaşamakta olduğuna göre bu duyarlılığı anlamalı, buna saygı göstermeli ve sahneye en azından bir “Merhaba, hoşgeldiniz” cümlesi ile çıkarak, hiç olmazsa bir, hatta bir kaç tane  Türkçe şarkı okumalıydı. Aksi takdirde şarkılarının provokasyon aracı olabileceğini düşünmeli ve sadece Kürtçe kullanmaya inat etmemeliydi. Aynur gibi deneyimli ve duyarlı bir sanatçıdan aynı duyarlılığı bu konserde de göstermesini ve yangına körükle gitmek yerine yatıştırıcı ve birleştirici olmasını beklemek herhalde yanlış olmazdı (olmayacaktır).

Taraftarlara gelince; müziğin evrenselliğine hangi dilden olursa, olsun, kim söylerse söylesin saygı göstermek gerektiği bilmeliydiler. Futbol maçlarında insanı dehşete düşüren, hatta iğrendiren fanatizmin müziğe bulaştırılmaması gerekirdi. 22 yıl yurtdışında yaşayıp, çalıştıktan ve bu güne dek sayısını bile artık hatırlayamadığım kadar konsere, davete, etkinliğe katıldıktan sonra şunu gönül rahatlığıyla söyleyebilirim: Bu ülkenin seyircisi konukseverdir , vericidir; iletişimi güçlüdür; sahnedeki sanatçıyı rahatlatır, onore eder, şiddete asla taraf olmaz.
Dileğim kim olduğumuzu unutmamaktır.